غزلی درباره "مرگ"
سه شنبه, ۱۹ شهریور ۱۳۹۲، ۱۲:۵۰ ب.ظ
به روز مـــــرگ چو تابوت من روان باشد
گمان مبر کـــه مرا درد این جهان باشد
برای من تو مَگِریْ و مگو: «دریغ! دریغ!»
به دام دیـــــــــو دراُفتی دریغ آن باشد
جنازه‌ام چو ببینی مگو: «فراق! فراق!»
مـــــــرا وصال و ملاقات آن زمان باشد
مرا به گـور سپاری مگو: «وداع! وداع!»
که گـــــــــور پرده جمعیت جنان باشد
فروشدن چـــــــــــو بدیدی برآمدن بنگر
غروب شمس و قمر را چرا زیان باشد؟
کدام دانه فرورفت در زمین که نرُست؟
چرا به دانه انسانت این گُمان باشد؟!
*مولوی*
حلوه ...:-*
بمیریدبمیریـد ، وزین مرگــــــــــــ مترسید
که این مرگ چو بند است و شما همچو اسیرید/